Tranen van Kristal

Diep in mij verborgen
is er een kamertje
een plekje oude weemoed.
Weemoed naar iets van lang voor ik geboren werd.
Verlangen naar iets wat ik niet ten volle ken.

In dat kamertje staat een vaas voor het raam
gevuld met tranen uit vele levens
waarop al duizenden dagen
de zon heeft geschenen.
Kristallen zijn het geworden
Ze schitteren en weerspiegelen ‘Iets’
waar geen woorden voor zijn.

Kan je zien?
Kan jij bijna zien
hoe innig mooi weemoed kan zijn
wanneer die overgoten
door dankbaarheid
Vreugde wordt?

Kan jij de stilte zien?
Het nooit vergeten
van iets wat je niet weet?